Jest to system kung fu o jednym z najstarszych rodowodów. Należy do rodziny systemów określanych jako „zewnętrzne”, tj. preferujących wykorzystanie kombinacji siły fizycznej, szybkości i dynamiki do pokonania przeciwnika.
Chińskie sztuki walki można zbiorczo określić terminem „Wu Shu” (wym. „łu szu”) czyli sztuka wojenna. Jednak obecnie termin Wu Shu jest powszechnie kojarzony ze sportową odmianą Kung Fu. W stowarzyszeniu w ramach systemu Shaolin nauczana jest także sportowa odmiana. Układy tej odmiany charakteryzuje bardzo duża liczba elementów akrobatycznych. Tym samym ich ćwiczenie wymaga od adeptów wyjątkowej sprawności fizycznej. Opanowanie form Wu Shu na wysokim poziomie umożliwia udział w zawodach, zarówno w kraju jak i za granicą w konkurencjach form sportowych.
Program nauczania obejmuje:
tradycyjne formy bez broni,
tradycyjne formy z bronią (miecz, szabla, kij, włócznia, halabarda oraz inne),
zastosowanie praktyczne technik zawartych w powyższych formach, sparingi, walka,
formy sportowe Wu Shu – układy ręczne i z bronią (m.in. szbla, miecz, kij, potrójne cepy, łańcuch) a także układy pokazowe z udziałem wielu zawodników.
Styl Shaolin Quan jest jednym z najbardziej znanych tradycyjnych styli chińskiego Wu Shu (sztuk walki). Jego nazwa wywodzi się od nazwy klasztoru Shaolin znajdującego się w prowincji Henan. Nazwa klasztoru wzięła się z stąd, iż jest on położony w lasach (lin) u podnóża północnego zbocza szczytu Shaoshi. Klasztor został zbudowany w 495 r. w czasach cesarza Xiaowena z Północnej Dynastii Wei.
Początek sztuk walki z klasztoru Shaolin tradycyjnie wiąże się z indyjskim mnichem Bodhidharmą, który przebywał w klasztorze Shaolin w VI wieku n.e. Sifu Zhang w technice kija. Uważa się, iż to właśnie on opracował zestawy ćwiczeń, które miały poprawić nie najlepszą kondycję mnichów oddających się długotrwałym medytacjom. Jakiekolwiek nie były by początki systemu Shaolin już w czasach dynastii Sui (518-618) nadzwyczajne zdolności bojowe mnichów z klasztoru stały się powszechnie znane. Od tego czasu klasztor stał się centrum rozwoju i praktyki sztuk walki. Klasztor odwiedzali znani mistrzowie, którzy uczyli mnichów rozmaitych technik. Na przykład Yu Dayou, słynny generał z czasów dynastii Ming, nauczał mnichów swoich technik posługiwania się kijem. Z kolei do klasztoru przybywali mistrzowie sztuk walki aby uczyć się od mnichów ich technik co powodowało rozprzestrzenianie się systemu Shaolin w innych regionach Chin.
Techniki Shaolin Quan można scharakteryzować jako szybkie, mocne, ruchliwe i proste.
- przez „szybkie” rozumiemy, że ruchy powinny być wykonywane bardzo szybko, zgodnie z powiedzeniem „pięść ma kształt, lecz uderzenie powinno być bezforemne”
- ruchy winny być mocne, lecz nie mogą być twarde a ciało nie może być spięte
- „ruchliwość” ruchów oznacza, że przeciwnik nie powinien być w stanie ich przewidzieć, muszą zawierać niespodziewane lecz mimo wszystko płynne zmiany kierunków, tradycyjne powiedzenie określające sposób wykonywania ruchów mówi: „eleganckie jak kot, groźne jak tygrys, poruszające się jak smok i mocne jak gwóźdź”
- „proste” ruchy można zobrazować powiedzeniem: „pięść porusza się wzdłuż linii, prosto do celu”, nie wprowadza się skomplikowanych układów pozycji – ruch wykonywany jest po linii w dystansie od dwóch do trzech kroków.
Szeroki zakres ruchów oraz wykorzystanie całych grup mięśniowych sprawia, że uprawianie stylu Shaolin jest doskonałym ćwiczeniem wpływającym na wiele aspektów kondycji ćwiczącego. Adept rozwija swoje mięśnie jednocześnie zwiększając ich wytrzymałość i gibkość (w przeciwieństwie do zachodnich czysto siłowych ćwiczeń z obciążeniem). Treningi wpływają korzystnie również na organy wewnętrzne. Przyczynia się to do większej pewności siebie w trudnych sytuacjach życiowych oraz zwiększa energię i siły witalne ćwiczącego.
Poniżej przedstawiamy jedno z podstawowych ćwiczeń – pięć kroków. Zestaw ten ćwiczy się aby opanować podstawowe pozycje wykorzystywane w bardziej zaawansowanych układach. Można ćwiczyć go na dwa sposoby. Pierwszy polega na utrzymywaniu poszczególnych pozycji przez dłuższy czas (od kilkunastu sekund do 1 minuty lub dłużej), co doskonale wzmacnia mięśnie nóg. Drugi polega na dynamicznym (szybkim) przechodzeniu od pozycji do pozycji. Należy przy tym pamiętać o zachowaniu dokładności ruchów i precyzji uderzeń. Po wykonaniu układu na jedną stronę (jak na poniższych ilustracjach) ćwiczy się symetrycznie na drugą stronę (tj. zaczynając od wypadu prawą nogą itd.).
